Interview met Mariecke | Leven in Doesburg met beperkingen
Hoe is het leven in Doesburg voor iemand met beperking(en)? We vroegen het aan Mariecke Janssen, die te maken heeft met een visuele beperking, Autisme en Tourette. Maar dit beperkt haar niet. Ze loopt hard, fietst en wandelt veel, beoefent pilates en werkt als vrijwilliger bij de Buurtacademie. Een zeer inclusieve inwoner!
Mariecke: “Ik ben met mijn Autisme geboren. De Tourette heb ik sinds mijn tienerjaren, de visuele beperking sinds 12 jaar. Vanwege troebelingen in mijn ogen heb ik last van bewegend beeld en dubbelzicht. In huis maak ik gebruik van hulpmiddelen zoals een sprekende weegschaal en een inductiekookplaat met draaiknoppen. Daarnaast gebruik ik lijnen en contrasten om veilig door de kamers te manoeuvreren. En zoeken naar spullen hoef ik niet. Door mijn autisme ben ik erg gestructureerd en onthoud ik waar alles ligt. Het heeft ook zijn voordelen. Ik merk wel dat er buiten de deur niet altijd hulpmiddelen zijn. Dat maakt het moeilijker om me te oriënteren en verplaatsen.” Lastig voor iemand die graag een rondje hardloopt. Maar daar laat Mariecke zich niet door tegenhouden.
Hardlopen met een buddy
Mariecke: “Bij het hardlopen is het lastig om onderweg afstanden goed in te schatten, snelheidsdrempels op tijd te zien en de stoep te onderscheiden van de weg.” Gelukkig kan ze twee keer per week op stap met een hardloopclub uit Doesburg: Hanzelopers. Met behulp van een gymlintje stuurt een buddy haar de juiste kant op. Daarnaast waarschuwen ze haar voor stoepjes, lastig terrein, tegemoetkomend verkeer, etc.
Best wel spannend om te vertrouwen op andermans ogen, lijkt me. “Ja, best wel” geeft Mariecke toe; “Maar dat heb ik door de jaren heen wel geleerd. Ik heb zelfs wedstrijden meegelopen. Iemand moet ervanuit gaan dat ik blind ben en goed communiceren. Een soort menselijke blindengeleidehond.”
Andere vormen van beweging
Aanvullend op het hardlopen gaat Mariecke ook wekelijks naar pilates bij Sportstudio S.P.A. Het is belangrijk dat de instructeur de oefeningen goed uitlegt. Mariecke: “De houding kan ik vaak nog wel zien, maar de bewegingen zijn lastig om te volgen. Gelukkig nemen ze daar bij de sportstudio rustig de tijd voor.” Daarnaast kan ze de lessen online volgen als ze wat minder energie heeft. Of bijvoorbeeld op warme dagen, als het voor haar blindengeleidehond te warm is om in de zaal te zitten.
Verder wandelt en fietst de actieve Doesburgse graag samen met haar partner, andere slechtzienden of kennissen van bijvoorbeeld het sporten. Vorige week ontmoette ze voor het eerst haar nieuwe fietsmaatje uit Dieren. Mariecke: “Ik heb haar leren kennen via een Facebookgroep. Nu ben ik nog afhankelijk van mijn partner om te fietsen op onze elektrische tandem. Straks gelukkig niet meer.”
Ondanks beperkingen bijdragen aan onze (inclusieve) maatschappij
Naast al deze sportieve activiteiten wil Mariecke ook iets terugdoen voor de maatschappij. Ze is daarom vrijwilliger bij de Buurtacademie. “Ik help mee bij het taalcafé, waar we met anderstaligen om tafel gaan en een onderwerp bespreken. Een andere vrijwilliger leidt het gesprek, aangezien we soms teksten lezen. Dat kan ik niet, maar ik haak vervolgens tijdens het gesprek aan.”
Aan haar talenkennis ontbreek het dan ook niet. Mariecke spreekt Engels, Duits, een beetje Frans en een beetje Spaans. Ze begeleidt daarnaast ook taalwandelingen, waarbij iemand één-op-één begeleiding krijgt. “Ik help op het moment een vrouw uit Amerika. Laatst heb ik haar bijvoorbeeld geleerd hoe het OV hier in Doesburg werkt. De volgende keer gaan we het hebben over verkeerborden.”
Ervaringsdeskundige
Mariecke denkt als ervaringsdeskundige ook graag mee bij het ontwikkelen van inclusieve producten of andere projecten. Zo heeft ze in het verleden meegedacht bij het verbeteren van de inclusiviteit van een spel, waarmee kinderen verschillende beperkingen kunnen ervaren. Maar ook in Doesburg ziet ze soms nog verbeterpunten. Mariecke: “In het Arsenaal hebben ze bijvoorbeeld nog geen braillering bij de lift, zoals ze dat in de bibliotheek wel hebben. Dat soort dingen geef ik aan bij de medewerkers, daar gaan ze in de toekomst mee aan de slag.”
Afsluitend vragen we Mariecke wat het voor haar betekent dat ze op deze manieren ondanks beperkingen mee kan doen in de maatschappij? “Ik ben ook maar gewoon een persoon die mee wil draaien in de samenleving. Je hebt hobby’s en sport maar je wilt ook meedoen in het werkende leven. Je moet vooral kijken naar wat je nog wél kan. Natuurlijk mag je af en toe balen van wat niet meer kan, maar daar moet je je dag niet door laten leiden. Mensen die ‘gezond’ zijn hebben ook dingen die ze niet of minder goed kunnen.”